ҲАЁ-ХУСНУ ХУЛҚНИНГ УЛУҒИ.
Ҳаё хусусида Пайғамбаримиз (алайхиссалом): «Хаё-имондандир. Имон жаннатга элтади». «Ҳаё билан имон бир-бирига боғлик, бири кетса, иккинчиси ҳам кетади»,-деб мархамат қиладилар.
Ҳаё хусни хулкнинг улуғи бўлиб, нафсни тийиш, ёмаонликни тарк этиш, беҳаёлардан ўзини олиб қочиш, эҳтиёткорлик қилиш ва уялиш, номус, шарафини сақлаш кабиларни англатади. Ҳаё инсон хаётининг зийнати ҳисобланади.
Ҳаё инсон қалбида, туйғусида, юриш-туришида номоён буўлувчи, иффат ва назокатини оширувчи ақл-фаросат гулшанинг тоза гулидир.
Айниқса, ҳаёли аёл қадрини оширади, одоб ахлокка кўрк беради. Шу боис ҳам қадим-қадимдан аёл ҳаё рамзи сифатида қаралади. Ривоят қилишларича, бир аёл ўлимга маҳкум этилибди. Уни ўлимга олиб кетишаётганда жаллоддан ип ва игна беришларини сўрабди. Сабабини сўраганларида: «Куйлагимнинг чоки сўкилибди, уни тикиб олай » , дебди. «Ахир сен хозир ўласан-ку ! Бунинг сенга нима фарқи бор? » дейишибди. Шунда аёл: «Мен аёлман, шарм-ҳаёмни сақлай. Ўлим сари кетаётган бўлсам ҳам, номусим хақи халойиқ олдига аёлдай чиқишим керак! » деб жавоб берибди.
Ҳаёли аёл оиланинг номуси , эрининг ҳузур-халовати, фарзандларининг мехрибони, одамларнинг дуру гавҳаридир.



Шахар бош отинойиси Бурхонова.Ч.скачать dle 11.0фильмы бесплатно