Ҳаё хусусида Пайғамбаримиз (алайҳиссалом): «Ҳаё-имондандир. Имон жаннатга элтади». «Ҳаё билан имон бир-бирига боглик, бири кетса, иккинчиси хам кетади»,-деб марҳамат қиладилар.
Ҳаё хусни хулқнинг улуғи булиб, нафсни тийиш, ёмонликни тарк этиш, беҳаёлардан ўзини олиб қочиш, эҳтиёткорлик қилиш ва уялиш, номус, шарафини сақлаш кабиларни англатади. Ҳаё инсон ҳаётининг зийнати ҳисобланади.
Ҳаё инсон қалбида, туйғусида, юриш-туришида номоён бўлувчи, иффат ва назокатини оширувчи ақл-фаросат гулшаннинг тоза гулидир.
Айниқса, ҳаёли аёл қадрини оширади, одоб ахлоққа кўрк беради. Шу боис ҳам қадим-қадимдан аёл ҳаё рамзи сифатида қаралади. Ривоят қилишларича, бир аёл ўлимга маҳкум этилибди. Уни ўлимга олиб кетишаётганда жаллоддан ип ва игна беришларини сўрабди. Сабабини сўраганларида: «Кўйлагимнинг чоки сўкилибди, уни тикиб олай » , дебди. «Ахир сен ҳозир ўласан-ку ! Бунинг сенга нима фарқи бор? » дейишибди. Шунда аёл: «Мен аёлман, шарм-ҳаёмни сақлай. Ўлим сари кетаётган бўлсамам, номусим ҳаки ҳалойиқ олдига аёлдай чиқишим керак! » деб жавоб берибди.
Ҳаёли аёл оиланинг номуси, эрининг ҳузур-ҳаловати, фарзандларининг меҳрибони, одамларнинг дур-у гавҳаридир.



Навоий шаҳар бош отинойиси Бурхонова.Ч