Ўзимни овутиб юраман, бироқ,
Бирор бир яхшилик қилдимми лекин,
Бир куни маҳшарда бўларкан сўроқ.
Қабримга тортилгач бир уюм тупроқ.

Яхши-ёмон ҳамма аъмолларимни,
Бирма-бир ёдимга солиб тураркан.
Барча аъзоларим шикоят қилиб,
Аллоҳга арз қилиб айтиб бераркан.

Етти аъзоимдан даъво бўларкан:
Кўзим тилга кириб, сирим очаркан.
Қулоғим эшитган сасларин айтиб,
Тилим айтганларим айтиб бераркан.

Қорним еганларим тўкиб соларкан,
Ҳаромми, ҳалолми, кўпми- камлигин.
Аъзолар дод солиб ғавғо қиларкан,
Ношаърий амаллар, истаклар учун.

Қўлларим бўғзимдан оларкан, э воҳ,
Неки тўғри келса қўл чўзганларим.
Гувоҳлик бераркан, этаркан огоҳ,
Шаърий ва ношаърий қилғиликларим.

Оёғим осмондан келиб тепаркан,
"Ёмон йўлдан юрди, ўйламади"-деб.
Юрагимга тикан санчилар экан.
Ётар эканманда минг азобим еб.

Етти аъзоимнинг етмиш даъвоси,
Ҳар бири жисмимни сирли ғавғоси.
Етти мисра шеърга таърифи сиғмас,
Истиғфор қил Ҳазрат, шулдир давоси.