Барча ёмонликлар ортида ҳавойи нафсимиз туради.

Маҳбуба опани ҳам шу нафс қурғур йўлдан оздирди. Бир бечорани ҳаққини ейишдек гуноҳга бошлади. Қўшниси сут, қаймоқ сўраб келди. Пулини шоша-пиша бериб уйига кетди. Орадан икки кун ўтиб, қўшнижон билмай шошилинчда пулни сизга кўп бериб юборибман, илтимос сиздан пулимни қолган қисмини берсангиз. Болам бетоб уни шифокорга этсам деб қолди. Ҳақиқатда ҳисобласам пулни жуда кўп берибди. Ҳозир пулим йўқ, бўлганда берарман деб қайтариб юбордим. Иккинчи келганида пулингни беролмайман деб жўнатиб юбордим. Орадан кўп ўтмай бутун танамни яра қоплади. Бормаган табиб, кирмаган шифокор қолмади. Қўшнимга ҳолатимни тушунтирган эдим. У индамай уйига кириб кетди. Аҳволим эса оғир на ўтира оламан, на ётиб...
Биз учун арзимаган туюлган пул ким учундир жуда зарур. Ва ноҳақ бировни ҳаққини ёйиш эса мана шундай оқибатларга олиб келиши мумкин.
Зеро, Аллоҳ таоло марҳамат қилганидек: "Албатта, кўпчилик билмасдан, ҳавойи нафслари ила адаштирурлар" (Анъом, 119).
Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам эса марҳамат қилганларидек: "Мўминга зарар берган кимса ёки унга ҳийла ишлатган кимса лаънатлангандир" (Термизий ривояти)

Ҳафқориён Мфй отинойиси Шоназарова Меҳригул.