Ижтимоий тармоқлардагаи гуруҳлардан бирида қуйидаги постга кўзим тушди: "Мен саратон хасталигига чалинганман. Ёш аёлман. Ёлғиз яшайман. Ёрдам берадиган ҳеч кимим йўқ. Энг яқин қариндошим ҳам фалон масофалик узоқда яшайди. Ёнимга ҳеч ким келмайди. Менга нималарни тавсия қиласиз? Кимётерапеяни қийналмасдан ўтказизишим учун нималар қилсам бўлади?".
Ҳамма билганича тавсия берган: "Яхши кўрган егуликларинингни тайёрла, совутгичда турсин. Мевалар олиб қўй. Уни қил, буни қил" каби. Лекин изоҳлар орасида кекса аёлнинг таклифини ўқиб кўзларимга ёш келди: "Қизим,- дебди фойдаланувчи,- мен соғломман, Роббимга шукрлар бўлсин. Мен ҳам ёлғиз яшайман. Мана бу менинг манзилим, -дея манзилини қолдирган онахон.- Ёнимга кел, мени онангдай билгин. Аллоҳ розилиги йўлида сенга қўлимдан келганининг энг яхшиси билан, чақалоқни парвариш қилгандай қарайман"...
Демак, дунёда яхшилар бор, дедим ўзимга ўзим...

Манба: "Yo‘lovchi" телеграм саҳифасидан олинди